Kalbi Hasta Olan Nefsine Uyar

Kalbi Hasta Olan Nefsine Uyar






İnsanda iki türlü kalb vardır. Birisi,
bildiğimiz, göğsümüzdeki et parçasıdır ki, buna yürek denir. İkincisi,
bu et parçasında bulunan bir kuvvettir ki, buna da gönül denir. Din
kitaplarında anlatılan kalb, yürek değil gönüldür. İnanmak, inanmamak,
muhabbet, düşmanlık hep bu kalbde yani gönülde olur. İnsanın
organları bu kalbin emrindedir. Temiz kalbin sâhibi, akla uyar, hep
iyi işler yapar. Kalbi bozuk, hasta olan ise, nefse uyar, hep zararlı
işler yapar.
İhlâs ile yapılan ibâdetler, bilhâssa namâz kılmak, kalbi temizler.
Allahü teâlâ, kalbi hasta yapan şeyleri harâm etmiştir. Günâh işleyenin
kalbi hasta olur. Günâhın büyüklüğüne göre, hastalık hafîf veyâ ağır
olur. Kalb hasta olunca, ibâdet yapmak güç olur.
KALB HASTALIĞININ İLÂCI
Kalb hastalığının birinci ilâcı, tövbe ve istiğfârdır. Tövbenin kabûl
olması için, günâhı terk etmek ve ibâdet yapmak lâzımdır. Kalb
hastalığının ilâcı olan tövbenin kabûl olması için, en faydalı ibâdet,
namâz kılmaktır. Namâz kılmak, kalbi hasta olanlara güç gelir.
Hâlbuki, namâz kılınırsa, kalbde Allah sevgisi hâsıl olur. Allah
sevgisi zamânla kalbi doldurur. Saâdetlerin en büyüğü, kalbe Allah
sevgisini yerleştirmektir.
Dünyâ işleri ile uğraşanların, geçici olan dünyâ ni’metlerine ve
lezzetlerine kavuşmayı düşünenlerin kalblerinde Allah sevgisi kalmaz.
İnsanı bu felâketten kurtaran en kuvvetli ilâç, kelime-i tevhîd
okumaktır. Bunun için, Allahü teâlâ, sonsuz merhametinden dolayı, her
gün bir vakit değil, beş vakit namâz kılmayı emir buyurmuştur. Allahü
teâlânın bu emri, insanlara sıkıntı vermek için değil, onları kalb
hastalığından kurtarmak içindir.
Dünyâ ve âhıret saâdetlerinin başı, en iyisi, Allahü teâlânın rızâsına,
sevmesine kavuşmaktır. Allahü teâlâya yakın olmak, Onun sevmesine
kavuşmak demektir. Bu saâdete kavuşana, velî ve ârif denir. Velî olmak
için, farzları yapmak lâzımdır. Farzlar, sırası ile, önce ehl-i sünnet
âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, sonra harâmlardan
sakınmak, farz olan ibâdetleri yapmak ve sâlih olan mü’minleri
sevmektir. İhlâs ile yapılmayan ibâdetin faydası da, sevâbı da olmaz.
İhlâs, her şeyi yalnız Allah rızâsı için yapmaktır. İhlâs, Allahü
teâlâdan başka hiçbir şeyi sevmemekle, yalnız Onu sevmekle,
kendiliğinden hâsıl olur. Kalbin yalnız Allahü teâlâyı sevmesine,
kalbin tasfiyesi, kalbin itmînânı denir. Kalbin itmînâna kavuşması,
ancak Onu çok hâtırlamakla, büyüklüğünü, ni’metlerini düşünmekle
olacağını, Ra’d sûresinin 30. âyeti bildirmektedir. Bu âyet-i kerîmede
meâlen; (İyi biliniz ki, kalbler, Allahü teâlânın zikri ile itminâna, rahata kavuşur!) buyurulmaktadır.
İnsanda, akıl, kalb ve nefis denilen üç kuvvet vardır. Aklın ve nefsin
yeri dimâğdır, beyindir. Kalbin yeri yürektir. Akıl, dünya işleri ve
âhıreti kazanmak yollarını düşünür. Nefis, dâimâ harâmları, zararlı
şeyleri yapmayı düşünür.
Kalbin kendinde hiç düşünce yoktur. Ona, aklın, nefsin ve his
uzuvlarından dimağa yani beyne ve dimâğdan kalbe ulaşan harâm şeylerin
düşünceleri gelerek hasta yapar. Kalbi bu düşüncelerden kurtarmak
güçtür. Bu düşüncelerden kurtulursa, Allahü teâlâyı hâtırlar. Kalb,
hiçbir zaman düşüncesiz kalmaz.
GÜNAH, KALBİ KARARTIR!
Kalbde, nefisten gelen kötü düşünceler varsa, bu hâl insanı, Allahü
teâlâdan uzaklaştırır. Zaten kalbin hasta olması, Allahü teâlâyı
unutması demektir. Kısaca kalbin hasta olması, nefse uyarak harâmları
beğenmesi, bunlara düşkün olması demektir.
Netice olarak kalbde, yâ harâmların, günâhların sevgisi, yâhut Allahü
teâlânın sevgisi bulunur. Kalbden günâhların sevgisi çıkarılınca, kalb
temiz olur. Bu temiz kalbe, Allahü teâlânın sevgisi, kendiliğinden
dolar. Günâh işleyince, kalb kararır, hasta olur. Kalbi, günahlarla
kararak hasta olan kimse, aklına değil, nefsine uyar. Nefsine uyan
kimse, dünyâda da, âhırette de sıkıntıdan kurtulamaz. Kısacası, kalbi
temiz olan akla uyar, iyi işler yapar, kalbi bozuk, hasta olan da,
nefse uyar, hep zararlı işler yapar.
-----------
Kaynak : Osman Ünlü