İnsanlar Ölünce Uyanırlar

İnsanlar Ölünce Uyanırlar




Bu
dünya, bir konaktır. Bu geçici varlık, bir görünüştür ki, gölge gibi,
yavaş yavaş çekilmekte ve geçip gitmektedir. Dünyanın bir hayâl, bir
rüyâ olduğunda şüphe yoktur, çünkü Peygamber efendimiz; (İnsanlar
uykudadır, öldükleri zaman uyanırlar) buyurmuşlardır.
İnsân, rüyâda
çok zengin olabilir, yüksek mevki, makam sâhibi olabilir, çok işler
yapabilir ama uyanınca hepsi biter. Uyanınca; “Benim şu mallarım vardı,
şöyle mevki, makamım vardı” demesinin ne kıymeti olur? Bunun gibi,
insanlar da ölünce, malı mülkü, serveti, evlâdı, hanımı, hepsi dünyada
kalır. İnsanlar ölüp uyandıklarında; “Biz nereye geldik, burası
neresidir? Bizim mallarımız, mevki, makamlarımız vardı, eş dostlarımız
vardı, nerede bunlar?” deseler de, hiç kıymeti olmayacaktır. Din
büyüklerinden bazıları; “İnsanlar sarhoştur, ölünce ayılırlar”
buyurmuşlardır. Yani sarhoşluk, ölünce biter. Mal sarhoşudur, rütbe
sarhoşudur, mevki sarhoşudur, ama ölünce her şey biter. Gerçekler
anlaşılır, ama iş işten geçmiş olur. Peygamber efendimiz; (Nasıl
yaşarsanız öyle ölürsünüz ve nasıl ölürseniz öyle diriltilirsiniz)
buyurmuştur.
IŞIĞA DÖNMEK LAZIM!..
İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir
talebesine hitaben; “Dünyanın geçici lezzetlerine aldanmamalıdır. Ölümü
hatırlamalı, âhiretin dehşet ve şiddetini göz önüne getirmelidir.
Kısacası, yüzümüzü dünyadan âhirete çevirmelidir. Dünya işleri ile
zarûret miktârı uğraşmalı, başka zamanlarda, hep âhireti kazandıracak
işleri yapmalıdır. Sözün özü, gönül Allahtan gayrisine tutulmaktan
kurtulmalı, beden ve âzâları da, İslâmiyyete uymakla süslemelidir”
buyurmuştur...
İnsanlar, dünyaya meylettikçe sıkıntıdan kurtulamaz.
Çünkü dünya, sıkıntı yeri ve kaynağıdır. Bu sıkıntıdan kurtulmak için,
mutlaka âhirete, ışığa dönmek lazımdır. Eğer insan ışığa dönerse,
gölgesi arkada kalır ve peşinden gelir. Işığa arkasını çevirirse,
karanlığa dönmüş olur. Böyle olanın işleri karanlık olur, hiçbir zaman
gölgesine de yetişemez. Eğer insan, yönünü, yüzünü dünyaya çevirirse
insanlarla çarpışır, huzursuz olur, sıkıntıdan, dertten kurtulamaz.
Şayet insan, yönünü, yüzünü âhirete çevirirse, bu sefer insanlar, onun
gibi olmak için yarışırlar...
Halife Harun Reşid hazretleri, bir gün
Behlül Dânâ hazretleriyle görüşmek, hikmetli sözlerini duymak ister.
Adamlarına onu bulup getirmelerini söyler. Onlar da gidenler ve Behlül
Dânâ hazretlerini mezarlıkta uyur halde bulurlar. Halifenin emrini
bildirmek için uyandırırlar. Uyanır uyanmaz da; “Siz ne yaptınız! Beni
sultanlık makamından indirdiniz. Şimdi ben ne yapacağım?” diye feryat
eder. Görevliler bu hâle şaşırır, bir anlam veremezler ve gidip durumu
halifeye bildirirler. Halife de, hayret eder ve bu duruma bir anlam
veremez. Daha sonra Behlül Dânâ hazretleri huzûruna gelince;
-Ey Behlül! Bu ne iş? Sen hangi sultanlıktan indirildin diye sorar. Behlül Dânâ hazretleri de;
-Ben
uyurken rüyâ görüyordum ve rüyâmda da ne güzel sultandım. Saraylarım,
ordularım vardı. Saltanat ve ihtişâm içindeydim. Lâkin senin adamların
beni uyandırdı ve tahtımdan oldum der. Halife;
-İyi ama Behlül, rüyâdaki sultanlığa itibar olur mu? Bak, gözünü açınca her şeyin bittiğini gördün der. Behlül Dânâ hazretleri;
-Benim
sultanlığım gözümü açınca bitti, seninki gözünü kapatınca bitecek.
Aradaki fark ne? Üstelik, ben gözlerimi açınca hayat buldum. Sen
gözlerini kapatınca, saltanatından olacaksın ve pişmanlığın başlayacak,
sorgu suâle çekileceksin. O hâlde söyler misin, hangimizin
hükümdarlığına itibar edilir der. Bu sözler üzerine halife Harun Reşid
hazretleri söyleyecek söz bulamaz.
DÜNYA, ÂHİRETİN TARLASI!
Netice
olarak insan, dünyada uykudadır ve ölünce uyanır. Ölümden önce olan her
şeye de dünya denir. Bunlardan, ölümden sonra faydası olanlar, dünyadan
sayılmaz, âhiretten sayılırlar. Çünkü dünya, âhiret için tarladır.
Âhirete yaramayan dünyalıklar, zararlıdır. Harâmlar, günâhlar ve
mubâhların fazlası böyledir. Dünyada olanlar İslâmiyyete uygun
kullanılırsa, âhirete faydalı olurlar. Hem dünya lezzetine, hem de
âhiret nimetlerine kavuşulur. Hadis-i şerifte buyurulduğu gibi:
(Dünyaya, burada kalacağınız kadar, âhirete de, orada kalacağınız kadar
çalışınız!)

Kaynak : Osman Ünlü