İçimdeki Arsız Kadın

İçimdeki Arsız Kadın



Ne zaman görsem seni, elim, ayağım, dilim, kalbim birbirine karışıyor.
İçimde bir yangın çıkıyor sanki, tutup ellerinden bedenimi sarmak istiyorum bedenine…



Hadsizleşiyorum seni görünce, hatta sesini duyunca. İçimde sanki hiç
bana ait olmayan ama benden de uzak olmayan bir kadın hazırlanmaya
başlıyor.
Aynanın karşısına geçiyor, saçını, başını topluyor. Üstüne en şuh elbisesini giyiyor.
Dudağına kan kırmızı rujunu sürüyor, elbisesinden daha açık sözler doluyor diline ve sana hazırlıyor kendini.
Sen beğen onu diye, en beğenilmeyecek işleri yapıyor.
Seni görünce, hatta sesini duyunca bile yüzsüzleşiyor bu kadın, kimse
ve normalde her nerede yaşıyorsa, sen gelince bir anda ortaya çıkıyor.
Sanırsın kulağı kapıda yaşıyor.
Seni görünce elim, ayağım karışıyor benim. Dilim dolanmıyor da, sözleri
değişiyor. Sanki içime başka biri giriyor. Bildiğimi bile bilmediğim
cümleler ağzımdan dökülüyor.
Seni görünce, o kendinden emin ve dünyayı yerinden sarsacak kadın
gidiyor, yerine bir kız çocuğu geliyor. Bir telaş kaplıyor kalbimin
hanesini sorma gitsin. Bir hazırlık oluyor mutfakta, bayramlık
temizliğe kalkıyor kalbimden sorumlu köşesi aklımın.
Sonra işte o adını bilmediğim ama benimle hiç ilgisi olmayan kadın
geliyor. Kalbim silinmiş süpürülmüş, kapıda o şuh kadın hazır bekliyor,
mutfağında en güzel yemekler pişmiş, her şey sana hazırlanmış, emrine
amade oluyor.
Kafam bozuluyor o an, yahu diyorum bir adam için bunca hazırlık, bunca telaş niye? Ne olursa olsun, o da gitmeyecek mi bir gün?
Gidecek diyor içimdeki fütursuz kadın, gidecek ama sen sevdiğini hala
söyleyemediğin o erkekle, güzel bir gece yaşamanın keyfini tadacaksın.
Sonra ne olacak diyorum? O keyiflerden sonra, gidişinde içim acı dolmayacak mı?
Hayat diyor, güzel ama ölüm acı! Ölüm var diye yaşamıyor musun? Boş ver
ondan sonra tufan, sen sevdiğinin gözlerinde bir gece geçir, gerisi
Allah kerim, zaten bütün bir ömür, o bir gece için değil mi mihrim?

Kaynak : Candan Ünal