Bunca Yılı Çöpe mi Atalım?

Bunca Yılı Çöpe mi Atalım?




Ne yapalım şimdi bunca yılı çöpe mi atalım? Bütün emekleri yok mu sayalım?
Nasıl çözelim bu düğümü de, seni adamdan sayalım?



İlk günden bugüne yıllar geçti. Dön bir bak bakalım, seni sen yapan şeyler arasında ilk sırada ben yok muyum?
Vicdanını nereye koydun sen veya nerede unuttun?
Aklın alıyor mu senin, bu kadar yıl yarenlik ettikten sonra çekip
gitmeyi? Bunca acıyı, derdi birlikte atlattıktan sonra bırakıp gitmeyi
içine sindiriyor musun?
Ne denebilir ki sana? Gitmesen, bunca laftan sonra yanımda kalsan ne
fayda? Çıkacak mı aklına gelen şeytani fikirler? Vazgeçmiş mi
olacaksın, yoksa biraz daha dayanmaya mı çalışacaksın?
Ağrıma gidiyor bunca yaşanmışlığın ardından böyle umarsızca çıkıp gitme isteğin. Aklım almıyor söylediklerini, bahanelerini….
Ama belki de anlamak zorunda değilimdir. Sadece çıkıp gitmeni izlemeliyim. Boş bir yola bakar gibi duygusuz, soğuk kalmalıyım.
Gitmek isteyene neden dur diyeyim? Kalsan da hazmedebilir miyim? Neden kaldığını bilemeden kalmana seyirci olabilir miyim?
Git sen git; git düşlerinin peşinden, yeni bir aşkın ucuna takıl git!
Boş ver beni! Ben de bu acının ardından ayağa kalkarım elbet… Kim ölmüş
ki ayrılıktan, öldüren gururuna yedirememek değil mi aslında?
Kim kime ömürlük söz verebilir zaten, git sen! Kapatalım hesabımızı, ne
varsa bitirelim alacaklarımızı, al bavulunu git sen. Ben seni yol
arkadaşım sanmıştım, demek değilmişsin. Olsun!
Demek sen; doğru aşka gidene kadar bana yolculuğumda eşlik edecek bir
kader hediyesiymişsin… Git sen, gönlün rahat olsun. Madem senin de
kalbin başkası için atıyor, bundan sonrasını ben tek başıma bulurum….

Kaynak : Candan Ünal