80'li - 90'lı Yıllarda Çocuk muydunuz?

80'li - 90'lı Yıllarda Çocuk muydunuz?



Nasıl oldu da hayatta kalmayı başardın?
1.- Arabaların emniyet kemeri, kafalıkları, ve kesinlikle hava yastıkları yoktu.
2.- Arka koltuk tehlikeli değil de eğlenceliydi.
3.- Bebek yatakları ve oyuncaklar renkliydi. Ya da en azından kurşunlu, muhtelif zehirli maddeler ile boyanmıştı.
4.- Prizlerin, araba kapılarının, ilaç şişelerin ve kimyasal ev temizliyicilerinin üzerinde çocuk kilitleri yoktu...
5.- Kasksız bisiklete biniliyordu.
6.- Steril su şişelerinden değil de bahçe hortumundan yada muhtelif başka kaynaklardan su içiliniyordu...
7.- Oyun oynamaya çıkmanın tek şartı hava kararmadan önce eve dönmekti.
8,- Cep telefonu yoktu ve hiç kimse nerelerde gezdiğimizi bilmiyordu. İnanılmaz ...
9.- Okul öğlen bitiyordu... Ve öğlen yemeği için evimize geliyorduk.
10.-
Bir sürü yaramız, kırılmış kemiğimiz ve kırılmış dişimiz vardı, fakat
hiçbir zaman birileri bu yüzden mahkemeye verilmiyordu.Kendimizden başka
kimse sorumlu değildi.
11.- Bolca tatlılar ve tereyağlı ekmekler
yiyorduk, ve gerçek şekerli içecekler içiyorduk ve hiç kilo sorunumuz
olmazdı - çünkü hep dışarda oynardık , aktif olarak ...
12.- Dört çocuk bir limonatayı paylaşabiliyorduk... aynı bardaktan içebiliyorduk, ve kimse bu yüzden ölmüyordu.
13.-
Playstation, Nintendo 64, X boxes, Vídeo oyunlarımız, 99 kablolu
kanalımız , Dolby surround, Cep telefonumuz, Bilgisayarımız, Internet de
Chat odalarımız YOKTU. onun yerine ARKADAŞLARIMIZ vardı bolca!!!
14.-
Yürüyerek veya bisiklet ile uzakta oturan arkadaşlarımızı ziyaret
edebiliyorduk, kapılarını çalıp hatta çalmıyarak içeri girip onları oyun
oynamaya çağırabiliyorduk!!!
15.- Evet dışarda, o acımasız korkunç
dünyada! Korumamız olmadan! nasıl mümkün oluyordu bu? Tek kale üzerine
maç yapardık ve birisi takıma alınmadığında psikolojik travma
oluşmuyordu ya da dünyanın sonu gelmiyordu.
16.- Bazı öğrenciler
diğer öğrenciler gibi başarılı değildi ve sınıfta kalabiliyordu. Fakat
bu yüzden kimse Psikoloğa ya da Pedagoğa gönderilmiyordu. Kimsede
Dislexia, konsantrasyon sorunu veya hiperaktivite yoktu, basitçe o okul
yılını tekrarlıyordu.
17.- Özgürlüğümüz , üzüntülerimiz ,
başarılarımız , görevlerimiz vardı ...ve bunlar ile yaşamayı
öğreniyorduk. Soru: nasıl oldu da bütün bunlara rağmen hayatta kalmayı
başardık? Ve daha da önemlisi kendi kişiliğimizi bu şartlar altında
nasıl oldu da geliştirebildik??? Sen de bu jenerasyondan mısın?
Şimdiki çocuklar büyük bir olasılık ile bizim yaşama şeklimizi sıkıcı bulacaklar - fakat- bizler çok güzel ve mutlu yaşadık!
Değil mi?