Allahü Teâlânın Rızâsına Kavuşmak

Allahü Teâlânın Rızâsına Kavuşmak





Allahü teâlânın sevgisine, rızâsına kavuşmak için, öncelikle doğru bir îmâna
sâhip olmalıdır. Îmân ettikten sonra, harâmları öğrenip bunlardan
sakınmalı, sonra farzları öğrenip bunları yapmalıdır. Takvâ sâhibi
olmalıdır. Takvâ, yalnız nâfile ibâdet yapmakla elde edilmez. Takvâ,
farzları, vâcibleri yapmak ve harâmlardan sakınmak demektir. İhlâs ile
yapılmayan farzların, vâciblerin hiç kıymeti yoktur. Zümer sûresinin 2.
âyetinde meâlen; (Allaha ihlâs ile ibâdet et! İbâdet, ancak Ona yapılır) buyuruldu.
Harâmlardan tam olarak kaçınmak da, nefsin îmân etmesi ile mümkün olur.
Ancak Allahü teâlâ, insanlara güçlerinin yeteceği kadar şeyleri
emretmiştir. Zira Tegâbün sûresinin 16. âyetinde meâlen; (Allahın yasak ettiği şeylerden, gücünüz yettiği kadar perhiz ediniz!) buyurulmaktadır.
Bu sebeple her insanın, Allahü teâlânın sevgisine, rızâsına kavuşmak
için, kendisine ihsân edilen güç, kuvvet miktarınca, elinden geldiği
kadar çalışması lâzımdır.
İLİM, AMEL VE İHLÂS
İslâmiyet, üç şeyden meydâna gelmiştir. Bunlar; ilim, amel ve ihlâstır.
Tasavvuf, bu üçüncüsünü elde etmek içindir. Allahü teâlâya yaklaşmak,
Ona kavuşmak, Onu görmek, ancak âhırette olacaktır.
Bunun için her Müslümanın, bütün gücüyle Muhammed aleyhisselâmın yoluna
sarılması, emr-i ma’rûf ve nehy-i münker yapmayı huy edinmesi,
unutulmuş sünnetleri ortaya çıkarmaya çalışması lâzımdır. Sünnetleri
ortaya çıkarırken, fitne ve fesât uyandırmamalıdır. Çünkü fitne
çıkarmak harâmdır. Sünnet işleyeceğim derken, harâm işlememeli, kaş
yaparken, göz çıkarmamalıdır.
Tasavvuf yolunda ilerlemek, kendini yok bilmek, Allahü teâlâya tâm kul
olmak içindir. Allahü teâlâdan başka her şeyi unutmak ve yalnız Allahü
teâlâyı var bilmektir. Tasavvuf yolunda olmak, Allaha kul olmaktan
kurtulmak, kendini başkalarından üstün yapmak, rûhları, melekleri, cin
ve nûrları görmek için değildir. Herkesin gözle gördüğü, düzgün, güzel,
tatlı şeyler yetişmiyormuş gibi, başka şeyler aramanın ne kıymeti
olur? Onlar da, bunlar da, hep Allahü teâlânın yarattığı varlıklardır.
Hepsi yok idi, sonradan yaratılmış şeylerdir. Allahü teâlâya kavuşmak,
Onun cemâlini görmek, ancak âhırette, Cennette olacaktır, dünyâda
olamaz. Böyle olduğunu, Ehl-i sünnet âlimleri ve tasavvuf yolunun
büyükleri, sözbirliği ile bildirdiler.
Allahü teâlânın sevgisine, rızâsına kavuşmakta en büyük engel, insanın
nefsidir. Çünkü insanın nefsi, Allahü teâlâya, Onun emir ve yasaklarına
düşmandır. Bu sebeple nefis, insanı Rabbine kavuşturacak olan ölümü,
ölmeyi de istemez ve sevmez. Eshâb-ı kirâmdan Enes bin Mâlik hazretleri
şöyle nakleder:
“Bir gün Resûlullah efendimiz bizlere hitaben;
-Kim Allahü teâlâya kavuşmak isterse, Allahü teâlâ da ona kavuşmak ister. Kim onu istemezse, Allahü teâlâ da istemez buyurunca, biz kendilerine;
-Yâ Resûlallah, bizim hiçbirimiz ölümü istemeyiz, diye arz ettik. Bunun üzerine Resûlullah efendimiz;
-Bu hâl, ölümü istememek değildir. Mü’min dünyâdan ayrılacağı zaman,
akıbetinin, sonunun iyi olacağına dair müjdeler kendisine verilir.
Böylece Allahü teâlâya kavuşmak ister. Bu kavuşma, onun en çok istediği
şeydir. Fakat kâfir ve fâcir son nefesinde, sonunun iyi olmadığını
görür ve cenâb-ı Hakka kavuşmayı istemez. Allahü teâlâ da ona kavuşmayı
istemez cevabını verdiler.”
KALBLERİN EN İYİ İLACI...
Tefsîr-i azîzîde, Dehr sûresinin tefsirinden buyuruluyor ki:
“Zikretmek, Allahü teâlâdan başka şeylerin sevgisini, onlara düşkün
olmayı kalbden çıkarmak içindir. Kalbin mahlûklara bağlılığını yok
etmek için en iyi ilâcın, zikir olduğu tecrübelerle anlaşılmıştır. Ra’d
sûresindeki âyet-i kerîmede meâlen; (Biliniz ki kalbler, ancak Allahı zikretmekle itmînâna kavuşur) buyuruldu.”
Netice olarak, Allahü teâlânın sevgisine, rızâsına kavuşmak için,
kalbin mahlûklara olan bağını, bağlantılarını kesmek, onu dünyâ
zevklerine düşkün olmaktan kurtarmak lâzımdır. Kalbi kurtarmak için de,
Allahü teâlâya îmân etmekten, emirlerini yapmaktan, yasak
ettiklerinden sakınmaktan ve Onu her zaman zikretmekten, hatırlamaktan
dahâ faydalı bir ilâç yoktur. Hadîs-i şerîfde buyurulduğu gibi:
(Zikrederek, kalblerinin yükünü hafîfletenlerin yolunda olunuz!)
---------
Osman Ünlü