Ebrar ve Mukarrebler ne demek

Sual: Ebrar ve mukarreb ne demektir?
CEVAP
Ebrar, Allahü teâlânın rızasına kavuşmak için çalışan Müslümanlar, yani salihlerdir. Mukarreb ise, Allahü teâlânın sevgisine kavuşmuş olan, büyük veli demektir.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Her işin karşılığı, o işin kıymetine göre ölçülür. Tarla sürenler,
sabahtan akşama kadar ter içinde çalışır. Buna karşılık, az bir şey
alır. Mukarrebler, yani sultana yakın olanlar ise, her saatte yüzlerce
lira alırlar. Böyle olmakla beraber, bunların bu paralarda hiç gözleri
yoktur. Gözleri, gönülleri hep sultandadır. Aralarındaki farkı düşünün! (1/127)

Hadisi kudside, (Ebrar bana kavuşmayı çok istediği gibi, ben de onlara kavuşmayı çok isterim)
buyuruldu. Allahü teâlâ, ebrarın şevk, arzu sahibi olduklarını
bildirdi, çünkü mukarrebler vasıl oldular. Bunlarda kavuşmak arzusu
artık kalmadı. Şevk, ayrı olanlarda bulunur. (1/26)

Ahireti, Cennet nimetlerini istemek, her ne kadar sevap ise de,
mukarreblerce günah sayılır. Ahiretteki şeyleri istemek böyle olunca,
dünyaya düşkün olmanın neye varacağını anlamalı; çünkü dünya [haram ve
mekruhlar], Hak teâlânın sevmediği şeylerdir. (1/110)

Ebrar, Allahü teâlâya, Onun nimetlerine kavuşmak için ve
azabından korktukları için ibadet ederler. Bu iki dilekleri ise,
nefislerinin arzularıdır.

Mukarreblerden, Allahü teâlâya, korku ile ve nimetlerine kavuşmak için
ibadet eden de vardır. Fakat bunların korkuları ve arzuları kendi
nefisleri için değildir. Bunlar, Allahü teâlânın rızasına, sevgisine
kavuşmak için ve Onun gücenmesinden korktukları için ibadet ederler.
Bunlar Cenneti de isterler; çünkü Cennet, Allahü teâlânın rızasının,
sevgisinin bulunduğu yerdir. Yoksa Cenneti istemeleri, nefislerinin
zevkleri için değildir. Bunlar Cehennemden korkar, ondan koruması için
dua ederler; çünkü Cehennem, Allahü teâlânın gazabının bulunduğu yerdir.
Yoksa Cehennemden korkuları, nefislerini azaptan kurtarmak için
değildir; çünkü bu büyükler, nefislerine köle olmaktan kurtulmuşlardır.
Allahü teâlâ için halis kul olmuşlardır. Bu mertebe, mukarreblerin en
üstün derecesidir. (1/24)

Tasavvuftan maksat, nefs-i emmareyi tezkiye etmek, yani
temizlemektir. Böylece nefis, aşağı, çirkin isteklerinin sebep olduğu,
Allahü teâlâdan başka şeylere tapınmaktan kurtulur. Ondan başka, bir
mabudu, maksadı kalmaz. Dünyadan bir şey istemediği gibi, ahiretten de,
bir şey istemez. Evet, ahireti istemek iyidir, sevaptır. Fakat ebrar
[nefslerinin sevgisinden kurtulmamış olup, nefslerini azaptan korumak ve
nimetlere kavuşturmak için, ibadet eden kimse] için sevaptır.
Mukarrebler, ahireti istemeyi de günah bilir. Zat-ı ilahiden başka bir
şey istemez. Mukarrebler derecesine yükselmek için, fenâ hâsıl olmak
lazımdır ve Zat-ı ilahinin sevgisi insanı kaplamalıdır. Bu sevgiye
kavuşan, elemlerden, sıkıntılardan da lezzet alır. Nimetler ve
musibetler, eşit olur. (1/35)